< Wróć
Izydor urodził się w 1881 r, w pobożnej rodzinie w Belgii. Jako młody chłopiec chodził do kościoła , co niedzielę przystępował do komunii św. co w tamtych czasach było czymś niezwykłym.
Od 14 roku życia marzył o życiu zakonnym, ale tego pragnienia nie mógł szybko zrealizować, ponieważ był potrzebny w gospodarstwie, musiał pomagać ojcu na roli.
Dopiero mając 26 lat mógł zdecydować o swej przyszłości, gdyż jego młodszy brat został zwolniony ze służby wojskowej.
Izydor skierowany przez ojca redemptorystę, misjonarza, zdecydował się na zakon Pasjonistów.
Dnia 15 kwietnia 1907 roku wyruszył w podróż do Ere, w diecezji Tournai, aby tam wstąpić do nowicjatu. W klasztorze przyjęto go mile. Przyjął imię Izydor od św. Józefa.
W grudniu 1910 został przeniesiony do Wezembeek – Oppem, gdzie podjął się jako brat zakonny funkcji kucharza.
Uważany był za „wcielenie reguły pasjonistów”. W roku 1912 przeniesiono go do Courtrai, tam sumiennie pracował jako kucharz, ogrodnik i furtian.
Po tym szczęśliwym okresie życia zakonnego przyszły choroby. Latem 1911 cierpiał na bóle oka, na skutek poważnej choroby trzeba było je usunąć. Lekarz zapowiedział możliwość przerzutów w ciągu kilku najbliższych lat.
Mając zaledwie 30 lat , Izydor przyjął tę wiadomość ze spokojem i z pogodą ducha. Poddał się Woli Bożej bez zastrzeżeń i narzekania. Pod koniec roku 1916 nie mógł już wykonywać swych obowiązków zakonnych.
Stan zdrowia brata Izydora pogarszał się z dnia na dzień. Izydor zdając sobie sprawę z tej sytuacji, trwał na modlitwie , znosił wszelkie cierpienia w pokorze i starał się do końca życia zachować pogodę ducha, co budująco wpływało na jego współbraci.
Do końca swego życia zachował gorącą miłość do Chrystusa Ukrzyżowanego, któremu ofiarował własne życie.
Zmarł w październiku 1916 roku wśród czuwających braci zakonnych. Jan Paweł II ogłosił brata Izydora de Loor błogosławionym w 1982 roku.
Wspomnienie liturgiczne – 6 października.