Refleksja nad tytułem nadawanym Maryi – Pocieszycielka, Matka Boża Pocieszenia prowadzi do pytania o rozumienie terminu pocieszenia.
W czci oddawanej Matce Bożej Pocieszenia, nie można poprzestawać jedynie na płytkim psychologiźmie, sentymentaliźmie czy przejściowej egzaltacji.
W Biblii słowo pociecha występuje 44 razy, pocieszenie 3 razy, pocieszyciel 11 razy, zaśpocieszać 57 razy. Spróbujmy zobaczyć, jak wyglądają różne drogi pocieszenia w Starym, a następnie w Nowym Testamencie.
1. „Pocieszenie” w Starym Testamencie
a) Pocieszeniem jest ofiarowane przez Boga słowo, będące znakiem Jego bliskości, obecności i działania. „Pociechę bowiem mamy w księgach świętych, które są w naszych rękach” (1 Mch 12,9).
b) Pocieszeniem jest Boża łaska, która jest podstawą, a równocześnie wypełnieniem Bożych tajemnic. „Niech Twoja łaska stanie mi się pociechą, zgodnie z obietnicą, daną Twemu słudze” (Ps 119,76).
c) Pocieszeniem jest także wspomnienie Bożego działania, które daje pewność Bożej ingerencji i wsparcia w przyszłości: „Przypominając sobie Twoje wyroki odwieczne, Panie, doznaję pociechy” (Ps 119, 52).
Bóg – to On przemawia i jest obecny w swoim Słowie, On jest łaską, On sam działa w życiu narodu i pojedynczego człowieka. Widać, iż w Starym Testamencie, Bóg jest samym Pocieszeniem.
2. „Pocieszenie” w Nowym Testamencie
Nowy Testament przynosi wypełnienie i rozwinięcie starotestamentalnego rozumienia pocieszenia.
a) Symeon określany jest jako „człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim” (Łk 2, 25)
b) Na wypełnienie się Bożej obietnicy pocieszenia w Jezusie wskaże Jan Chrzciciel: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata” (J 1,22).
c) W końcu o sobie jako wypełnieniu oczekiwanego pocieszenia, które jest obecnością Boga wśród ludu, będzie mówił sam P. Jezus. Komentując proroctwo Izajasza powie: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4,21).
Tajemnica Pocieszenia, do której prowadzą wypowiedzi Starego i Nowego Testamentu w sposób ścisły łączy się z tajemnicą Wcielenia – obecnością Boga wśród swojego ludu.
W wymiar tych tajemnic wpisuje się błogosławieństwo Jezusa: „Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni” (Mt 5,4). Zatem Bóg jest nazywany przez Pawła Apostoła „Bogiem wszelkiej pociechy” (2 Kor 1,3).