< Wróć
Urodził się w 1868 r. jako czwarte dziecko w skromnej rodzinie wiejskiej. W 1880 r. poznał Pasjonistów.
Zapisał się do świeckiego stowarzyszenia Św. Pawła od Krzyża, otrzymał Szkaplerz Męki Pańskiej z emblematem Pasjonistów.
Miał 12 lat , kiedy w wyniku wielkiego pragnienia udał się z matką do klasztoru w Casale z prośbą o przyjęcie do zakonu.
Przeor klasztoru rozpoznał w nim wyjątkowego kandydata, lecz odesłał do domu, gdyż musiał ukończyć 14 lat zanim mógł być przyjęty.
W końcu, w roku 1882 rozpoczął Szkołę Apostolską dla chłopców i kandydatów na kapłanów. Przyobleczony został w habit zakonny przybierając nowe imię Pio.
Od samego początku wielkodusznie poświęcił się Bogu i konsekwentnie dążył do świętości. Ze spisanych przez niego notatek z rachunku sumienia można wywnioskować o jego dużej determinacji i pragnieniu bycia świętym.
W 1887 r. mając 19 lat szykował się do subdiakonatu i diakonatu, ale Bóg zdecydował inaczej. Zachorował na gruźlicę płuc, na którą wówczas nie było lekarstwa. Był to wyraźny znak od Boga, iż musi poświęcić swe życie. I tak też się stało.
Umarł w 1889 r mając 21 lat wypowiadając słowa kierowane do Boga i Maryi. Po jego śmierci do klasztoru zaczęły napływać wiadomości o łaskach otrzymanych za jego przyczyną.
Odbywały się także całe pielgrzymki do sanktuarium w Casale. Kiedy pewnego dnia pielgrzymka z Rimini przybyła do znanego o. Pio, kapucyna, ten zauważył : „dlaczego przybywacie do ojca Pio kapucyna, przecież macie u siebie świętego Pio pasjonistę”.
Jan Paweł II wyniósł go na ołtarze w 1985 roku.
Wspomnienie liturgiczne – 3 listopada.