< Wróć
Włoch, kleryk, patron młodzieży zakonnej, jeden z najbardziej znanych świętych na Półwyspie Apenińskim.
Urodził się 1 marca 1838 r. w jednym z najokazalszych gmachów Asyżu, ponieważ ojciec był wtedy gubernatorem tej prowincji.
Był błyskotliwy i miły, gdy trzeba – pracował, a gdy mógł – umiał się bawić. Lubił taniec i teatr.
Wcześnie zabrakło mu matki, która zmarła, gdy miał niespełna 4 lata.
Ojciec pozostał wdowcem i choć całe swoje życie po zgonie małżonki poświęcił wychowaniu dzieci, to nie zdołał napełnić domu ciepłem, które może wnieść tylko kochająca matka.
Ten brak ciepła może sprawiał, że Franciszek, dość żywiołowy i radosny z natury, cechował się poważną pobożnością, w której wiele miejsca zajmowała osoba Matki Bożej. Gdy skończył szkołę średnią wstąpił do Pasjonistów.
W listach do rodziny pisze o spokoju, jaki odnalazł w klasztorze. Podejmował heroiczne akty wyrzeczenia i pokuty, stawiał sobie bardzo wysokie wymagania, bo chciał, żeby jego życie zakonne było doskonałe.
Chciał czynić tylko dobro, całego siebie oddać Bogu. Najgoręcej chciał kochać Matkę Bożą Bolesną, którą wziął sobie za patronkę. Przygotowywał się do święceń kapłańskich. Jednak zapadł na zdrowiu.
Choroba okazała się poważna. Była to nieuleczalna wówczas gruźlica. Zmarł spokojnie 27 lutego 1862 r. mając zaledwie 24 lata.
W górskim klasztorze w Isola del Gran Sasso wyrosło ogromne sanktuarium odwiedzane corocznie przez setki tysięcy pielgrzymów, głównie młodzieży włoskiej.
W języku polskim można przeczytać książkę o życiu Św. Gabriela, pasjonisty, pt. „Szczęśliwa była moja młodość”
Wspomnienie liturgiczne – 27 lutego.
Zobacz materiał filmowy: